Μιλούσα προχθές με μια φίλη μου, που είναι ιδιαιτέρως τακτική. Δηλαδή…με άλλα λόγια ντε… είναι τελειομανής.

Ε, ναι… δεν γίνεται διαφορετικά. Τάξη και τελειομανία είναι κολλητές φίλες… που σίγουρα δεν τους αρέσει να κάνουν παρέα μαζί μου.

Έχω φάει ατέλειωτες ώρες…. μέρες….μήνες στη ζωή μου προσπαθώντας να εξηγήσω ότι δεν έχω απάντηση στην ερώτηση:

-Μα πώς ρε παιδί μου, να ζεις σ αυτό το χάος;

Η καλύτερη απάντηση που έχω να δώσω είναι μια ερώτηση:

-Ποιο χάος;

Έχω αναπτύξει και (σωστές) θεωρίες τύπου:

1.Αν δεν υπήρχαν η μη τακτικοί θα αυτοκτονούσαν από βαρεμάρα οι τακτικοί.

2.Εμένα δεν με πειράζει να είσαι τακτικός…εσένα γιατί σε πειράζει που δεν είμαι;… και άλλα τέτοια (που φυσικά ξεπερνούν).

Όταν απέκτησα παιδιά κατάλαβα -βεβαιώθηκα- ότι έχω δίκιο.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξηγήσεις σε ένα παιδάκι γιατί πρέπει να ξαναβάλει στη θέση του ένα παιχνιδάκι του στη θέση του πάνω στο τραπέζι …αφού παίξει….

Για σκεφθείτε το λιγάκι.

Πολύ μπερδεμένη έννοια….

Να το πάρεις…να παίξεις… και να το ΞΑΝΑβάλεις στη θέση του…. Ώστε να το ΞΑΝΑβρεις να παίξεις πάλι.

Ε, αυτή είναι η συνήθης προτροπή/μάθημα…έτσι δεν είναι;

Μα δεν είναι αλήθεια… το παιχνιδάκι πάλι θα το βρει… όπου κι αν το αφήσει… τι διαφορά έχει (στα μάτια ενός παιδιού) αν το τρακτέρ του είναι στο πάτωμα, κάτω από το κρεββάτι ή στο τραπεζάκι….

Μα ο κόσμος πρέπει να είναι τακτοποιημένος…. Θα πείτε πολλοί και πολλές.

Χαχαχαχαχα! Βλέπετε εσείς γύρω σας κανέναν τακτοποιημένο κόσμο;

Το να είσαι τακτικός, προγραμματισμένος κ.λπ. είναι επίκτητο… είναι το διαβατήριο για τον κόσμο των μεγάλων…. Το να είσαι χύμα δεν είναι επίκτητο… είναι φυσικό….

Ε καλά το ξέρω ότι δεν συμφωνείτε….

Δεν πειράζει….

Χριστούγεννα έρχονται και σκέφτηκα ότι είναι ώρα για παραμύθια